A list of all postings of all blogs on Qua where the author has configured the blog to publish on this page.
from تنها
خاطرهای از یک روز زیبای زمستانی کنار ساحل شهر بوشهر. من و روزبه در کنار هم از آن لذت بردیم و قطعهای از آن را در این ویدیو ثبت کردیم.
#بوشهر #ساحل #دریا #هیرون #جنوب #غروب #خاطره #bushehr #iran #sea #sunset #nature #memory
from 非普遍理性
#G
情人节小段子。
达达利亚也会好奇：约会前等待他的钟离在做什么？
达达利亚约会迟到了。
达达利亚是有意迟到的。他从深渊和现实的罅隙窥视提瓦特；这是七神也难以感知的地方，而他窥视的对象正是曾经的七神之一。
钟离在德波大饭店门口等他。他们挑了外乡的情人节于异邦相聚，因为年轻的执行官虽不介意公开，也颇乐于应对可能随之而来的各种麻烦，却更享受这种偷情一般的刺激。他没有特地向钟离说明这一点，但他的神明男友大约拥有洞悉人心的能力，人前向来落落大方，即使怀疑他们的关系会因为他的态度打消所有不够光风霁月的想法。
是以此时他很好奇，自己久久不至时对方会有怎样的反应。他能看到前任岩君坐立不安的样子吗？那场面不好想象，并且确实没有出现：钟离怡然自得地立在枫丹二月不够热烈的太阳底下，仿佛发出较之更为明亮的光，来往行人无不侧目。有位遛娃的母亲没拉住自己的孩子，塞了刚剥好的泡泡橘给他。钟离笑纳，从兜里变魔术般摸出条不知材质的金色小鱼，哄得小孩眉开眼笑。去皮水果不好安置，母女俩走后，他分几口用完，仪态高贵仿佛手中是某种绝世珍馐，衬得身后餐厅都奢华了几分。
纵使达达利亚见识过足够多类似景象，这会儿也不禁同旁人一道沉醉在客卿的光彩之中。待他回过神来，已有三个美露莘蹦蹦跳跳地跑来询问璃月人是否需要帮助，他解释后又想替他寻人。他手中甚至多了一杯奶茶，不过看起来一口未动——德波的侍者说担心南边来的外国人受冻，请他暖暖手，他便捧在手中暖着。
这饮料执行官熟悉得很，钟离曾对他娓娓道来茶叶如何起源璃月，传至须弥蒙德后当地加糖加奶的做法又在本国得到改良，再度流行开来。于他而言，枫丹的做法恐怕太甜了。
附近的咖啡厅为钟离送来巧克力时，他终于忍不住趁四下人少钻了出来，从身后搂住自己太受欢迎的恋人。
“叫先生久等了。”达达利亚将那巧克力换成自己带来的。
钟离不必回头，直接抬手，将奶茶吸管送到他嘴边。“公子来尝尝？这儿的奶茶恐怕更符合你的口味。”他自然道，没有为对方的突然出现表露出一丝惊讶。
达达利亚低头吸一大口，在他手上嗅到芸香科浓郁的香气，然后被甜得咪起眼睛。
END
from Práticas Educativas Mediadas por Tecnologias
Leia mais...from Práticas Educativas Mediadas por Tecnologias
Nextcloud é uma plataforma de compartilhamento de dados e arquivos e de colaboração em nuvem de código aberto que possibilita a criação de servidores de hospedagem de arquivos privados ou empresariais.
from Amassando ideas
Creo que una de las formas más importantes de mejorar el mundo es aumentando el conocimiento de las verdades que gobiernan nuestra existencia. Entendiendo cómo funciona nuestro mundo (y nuestro universo) tendremos las herramientas para solucionar los problemas que lo aquejan y encontrar oportunidades para hacer de este un lugar mejor. También creo que saber la verdad, es decir, coincidir nuestras creencias con la realidad, es en sí un bien a alcanzar. Por todo eso es que en este artículo busco trazar un camino sobre el cual poder acercarnos lo más posible a la verdad.
Como soy computín, he pensado en concebir cada ser como un objeto. No me refiero a deshumanizar a la gente, sino a usar los principios de la Programación Orientada a Objetos. Cada objeto tiene un conjunto de atributos y valores asociados a esos atributos. Por ejemplo, agarremos una persona adulta ordinaria de nuestro tiempo y país. Esta persona:
En este caso Nombre sería un atributo, y Juan Gutiérrez sería el valor asociado a dicho atributo.
También podemos usar un modelo inspirado en el realismo aristotélico, en el que cada ser es una substancia con esencia y accidentes. Cada atributo sería ya sea parte de la esencia o de los accidentes, pero no en ambos.
Personalmente pienso que debemos tener una consideración por todos los seres conscientes, es decir, aquellos que pueden pensar sobre si mismos, reflexionar sobre su propia existencia. No tienen que ser humanos necesariamente. El ideal es que todos ellos encuentran las respuestas a todas las preguntas universales. Veamos a qué me refiero con ésto.
Con preguntas universales, me refiero a las preguntas que todo el mundo puede hacerse. Las preguntas estereotípicas como ¿Quién soy?, ¿De dónde vengo?, ¿Para dónde voy? son ejemplos clásicos de preguntas universales, pero también pueden haber preguntas menos conocidas, tal como “¿Cómo garantizo mi supervivencia el mayor tiempo posible?” Esta pregunta tan cotidiana también es universal pues todos los seres vivos buscan sobrevivir.
Bajo este modelo, yo me he preguntado si es que tener respuestas a todas las preguntas universales implica conocer todo lo que existe. Usemos el modelo que acabo de exponer para responder a esta interrogante.
Entendamos el universo como lo que contiene todo lo existente. Entonces cada ser existente, existe dentro del universo. Por tanto, conocer el valor del atributo “Descripción completa de todo lo existente en el universo al que pertenezco” implica saber todo lo existente. Quizá no contenga lo no existente, pero si podemos imaginar lo no existente entonces lo no existente existe en nuestra imaginación.
Si consideramos lo anterior, y como cada ser existente pertenece a este mismo universo, entonces ¿Cuál es la descripción completa de todo lo existente en el universo al que pertenezco? es una pregunta universal y responderla significa tener una respuesta para todo lo existente.
Pero saberlo todo es una tarea titánica! ¿Será posible que algún día lo sepamos todo?
Encontrar las respuestas a todas las preguntas universales parece una tarea imposible, pues tomaría demasiado tiempo, y hay preguntas que podrían ser imposibles de responder. Entonces, llegar lo más posible a la verdad no consiste en saberlo todo. Propongo una forma de medir el progreso en esta materia según qué tanto nos distanciamos de la verdad.
Daré un ejemplo de lo anterior. ¿Sabes cuánto es 2+2? Asumo que sí. ¿Pero podrías memorizar el valor de a+b para cualquier par de números enteros a y b? Obvio que no porque existen infinitos números enteros. Existen infinitas proposiciones verdaderas, así que en vez de intentar de memorizar todas las sumas, que es imposible, mejor creemos un método eficaz para conocer el valor de a+b para los valores de a y b que queramos o necesitemos. Actualmente es muy fácil hacerlo con ayuda de la calculadora, pues ésta combina una implementación de un algoritmo genérico que sirve para calcular sumas de números y un inmenso poder de cómputo. Pero antiguamente no era el caso y era necesario que los humanos calculáramos la suma usando nuestro cerebro como computador, lo que era mucho más lento. Lo que hicimos como especie fue reducir el costo de acceder a la verdad. Esta reducción de costos también ocurrió con la masificación de internet, la educación pública, etc.
Ya tenemos el costo de acceder a la verdad, que claramente nos distancia de ésta. Ahora la educación es mucho más accesible, ¿pero qué tan efectivo es meter en la cabeza de las personas los contenidos? Seguramente has olvidado gran parte de lo que aprendiste en el fomegio (me refiero al colegio xd) o universidad. ¿Entonces de qué te sirvió pasar tantas horas estudiando esas materias obligatorias, aparte de obtener una buena nota? Por eso, otro factor que considero de suma importancia considerar, es la retención de las verdades que aprendemos. Existen técnicas para no olvidar, como la repetición espaciada, y se ha estudiado qué es lo que se recuerda mejor a largo plazo, por tanto ya hemos tenido avances al respecto.
Escribiendo sobre los dos factores anteriores, consideré la posibilidad de que una alta retención de una verdad requiera un mayor costo de adquirir dicha verdad. Por ejemplo, si aplicamos la técnica de la repetición espaciada, tendremos que repasar varias veces lo que estamos aprendiendo, lo que incrementaría el costo de conocer esa verdad si queremos conocerla por más tiempo. No obstante, el beneficio obtenido de cada repaso es mayor porque con cada repaso el cerebro retiene lo aprendido por más tiempo. Por tanto, a largo plazo sí vale la pena invertir ese tiempo.
Con los dos primeros puntos satisfechos, ya tendríamos una forma fácil y rápida de saber las cosas que necesitamos y recordarlas a largo plazo. ¿Pero de qué sirve memorizar una bolsa de Oreo cualquiera? ¿Qué tanto nos va a ayudar para otras cosas? ¿No sería mejor aprender algo más útil? A continuación mostraré qué verdades son, a mi juicio por supuesto, las que por lo general más valen la pena encontrar para llegar a la verdad, sin considerar las ventajas no intrínsecas de saber la verdad.
Volvamos al ejemplo de las sumas: ¿Qué es mejor? ¿Memorizar un montón de sumas, o dominar un método general para calcular cualquier suma? Claramente la segunda opción es superior, porque para cualquier suma, se reduce el costo de llegar a su resultado. ¿Notas qué es lo que hace que sea mejor? Es su generalidad. Mientras más general sea una respuesta, mejor será porque reducirá el costo de llegar a verdades particulares. Las verdades más generales de todas son las verdades universales. Por eso creo que conocer respuestas a verdades universales ayudará mucho a acercarnos a la verdad.
Pero por otra parte, en algunos casos puede ser mejor trabajar en llegar a verdades particulares. En el ejemplo anterior sí convenía encontrar un método general porque hay infinitos números, pero si el costo de encontrar una verdad general es demasiado alto y no reduce suficientemente el costo de llegar a una verdad particular, será mejor trabajar en encontrar respuestas a varias preguntas de carácter más específico. Debido a esto es que no considero que la generalidad de las verdades sea un factor intrínseco a considerar para determinar qué tanto la población ha llegado a una verdad, sino que sirve en la medida que ayude a reducir el costo o aumentar la retención de otras verdades, pero aún así reconozco que la verdad general es una verdad en sí misma.
Hay afirmaciones verdaderas para todo el mundo (¿o casi?), como que 2+2=4, pero también hay algunas que son muy relativas. Por ejemplo, para mí hace frío en Concepción pero para una familiar mía, más acostumbrada al clima, no hace frío en Concepción, sino que hace calor. Entonces, ¿la afirmación “Hace frío” es verdadera o falsa? La respuesta es depende, porque alude a una experiencia subjetiva del que emite dicha afirmación.
A pesar de que muchas verdades son subjetivas, es posible establecer un punto de partida para acercarnos a la verdad, o mejor escrito, a nuestra verdad. El objetivo entonces, es aumentar la retención y la generalidad y reducir el costo de llegar a nuestra verdad.
Me ha pasado muchísimas veces que he fracasado, ya sea en un concurso de programación o en el amor romántico, y he llegado a sentir que nunca voy a tener éxito. Claramente es falso, pues he llegado a obtener buenos resultados con práctica y perseverancia y otras personas también. El punto es que sé que es falso pero aún así se siente real, desde el estómago. Si dentro de nosotr@s hay múltiples “yo” conscientes, entonces hay que tener en cuenta todos esos “yo” existentes, tanto el consciente como el inconsciente, que al menos en los seres humanos es mucho mayor que la parte consciente. Aún no puedo afirmar mucho más al respecto porque no sabría identificar los “yo” existentes dentro mío, o al menos no todavía.
Hasta ahora he propuesto una referencia para medir qué tanto la gente se acerca a las verdades. ¿Pero qué pasa con las creencias falsas? Fácil, basta con invertir los dos factores que presenté antes: hay que aumentar la dificultad y el costo de llegar a creencias falsas y reducir la retención de dichas creencias.
He introducido factores a considerar para construir un punto de partida para acercarnos a la verdad. El ideal es conseguir, para la mayor cantidad de seres conscientes posible (incluso de los que no sepamos), una máxima retención y mínimo costo, y viceversa en el caso de lo que es falso.
from تنها
آن روز متفاوت از روزهای دیگر آغاز شد. آن روز زیبا و ماندگار... . در شهری که گرمای هوایش در جسم و روح و سرشت مردمانش جای گرفته. در محلهای که وجب به وجبش برایم خاطره است. در کوچهای که شاهد تمام بازیها و شیطنتهای کودکیم بوده است و در خانهای که شیرینترین روزهای ابتدایی زندگیم را در آن به خاطر میآورم. درون خانه بودم که صدای زیبای مادرم را از ورودی خانه شنیدم که با هیجان اسممان را صدا میزد و میگفت: «بچهها بیایید مه اومده!». تا جایی که خاطراتم را به یاد میآورم، آن روز نخستین باری بود که مه را میدیدم. با هیجان به سمت حیاط دویدم. برخلاف سایر روزهای سال که گرم و مرطوب است، آن روز هوا بسیار خنک و دلنشین بود. به همین دلیل احتمالا روزی از روزهای پاییز یا زمستان بوده است. لحظهای نگذشته بود که متوجه تغییرات در محیط پیرامون خود شدم و به دنبال آن به آسمان نگاه کردم. خدای من! انگار توی ابرها بودم. همه جا سپید بود. در آسمان و بر روی زمین چیزی سپید، غلیظ و خنک تمام محیط را پر کرده بود. چیزی که تا آن روز هرگز ندیده بودم. سریع به سمت در رفتم و وارد کوچه شدم. آنجا بود که شوق و ذوقم به حد نهایی خود رسید. ابتدا و انتهای کوچه پیدا نبود و آن چیز سپید که مادرم به آن مه میگفت همه جا را در خود فرو برده بود. از شادی و هیجان با صدای بلند میخندیدم و به این سو و آن سو میدویدم. به هرطرف که نگاه میکردم تا چند قدم بعد از خودم را بیشتر نمیدیدم. نسیم خنکی میوزید و گونههایم را نوازش میداد و به همراهش، سُر خوردن آن سپیدی مرطوب را بر روی پوست خود احساس میکردم. بانگ و آواز گنجشکها محله را پر کرده بود و صدای شادی بچهها از حیاط تمام خانهها شنیده میشد. صحبتها و خوش و بش همسایهها با یکدیگر از درب منزل آنها به گوش میرسید. محو تماشا و غرق در شادی کودکانه، سعی میکردم مکانهای اطرافم را در دل آن سپیدی شناسایی کنم. در همین زمان صدای دو کودک دیگر را شنیدم که از پشت سر نزدیک میشدند. لحظهای بعد آن دو را دیدم که از دل مه سپید و غلیظ نمایان شدند و همانطور که مشغول خندیدن و بازی بودند از کنارم گذشتند و لحظهای دیگر دوباره در دل سپیدی ناپدید شدند. این خاطره زیبا در همین نقطه در یاد من به پایان میرسد. اما زیبایی آن همواره در زندگیم جاریست و با هر بار مرورش، آن حس و حال زیبا را دوباره و دوباره میچشم و لذت میبرم. خاطرهٔ روزی زیبا و مهآلود در شهر #بوشهر، محلهٔ #هلالی، کوچهای که در آن روزگار نام #خیام را بر خود داشت.
مرور خاطرات #خاطره #مه
from Práticas Educativas Mediadas por Tecnologias
from Práticas Educativas Mediadas por Tecnologias
from jrab
베트남은 골프 애호가들에게 빠르게 인기를 얻고 있는 최고의 목적지로 자리 잡았습니다. 이 나라는 다양하고 매력적인 골프 경험을 제공하며, 웅장한 산맥부터 광활한 평원, 아름다운 해안가까지 베트남의 다양한 지형과 유리한 기후는 그린에 이상적인 조건을 만들어냅니다.
지난 10년 동안 베트남 골프 코스의 수가 급증하면서 전 세계의 골퍼들에게 세계 수준의 장소를 넓게 선택할 수 있게 되었습니다. 각 골프 코스의 품질과 도전 과제는 끊임없는 개선과 업그레이드를 통해 새로운 높이에 도달했습니다. 베트남의 경제가 번창함에 따라, 확장된 중산층이 골프를 받아들여, 전국적으로 그 인기가 늘어나고 있습니다.
베트남에는 현재 40개 이상의 골프 코스가 있으며, 또 다른 50개 이상의 프로젝트가 개발 중이거나 계획 중입니다. 베트남의 골프 코스 중에서는 다낭과 나짱 주변의 해안 지역이 가장 좋은 곳으로 꼽힙니다.
베트남의 골프 코스 중 가장 뛰어난 곳은 하노이의 BRG Kings Island Golf Resort, 하이퐁의 Vinpearl Golf, 다낭의 BaNa Hills Golf Club, 나짱의 Vinpearl Golf Club, 호치민시의 Vietnam Golf & Country Club 등이 있습니다. 이들 골프 코스는 각각 독특한 특징과 매력을 가지고 있어, 골프 애호가들에게 잊지 못할 경험을 선사합니다.
베트남의 골프 코스는 아시아의 골프 투어에서 '태국 다음'으로 불리며, 골프 애호가들에게 새로운 도전과 흥미로운 경험을 제공합니다. 이러한 이유로 베트남은 골프 여행지로서의 인기가 높아지고 있습니다.
from manunkind
Lire la suite...from manunkind
write no words 'cos they have no effect write your dna instead will i some day be there?
from Licht ist leicht
Blau ist die weibliche Farbe. Sie steht für das Element Wasser, den Mond, ist fließend und kühlend
Rot ist die männliche Farbe. Sie steht für Feuer, die Sonne, Stärke und wirkt wärmend. Bei Naturvölkern ist es noch so.
Zur besseren Übersicht:
| männlich | weiblich |
|---|---|
Klinge  |
Kelch  |
| rot | blau |
| Sonne | Mond |
| Mars | Venus |
| Feuer | Wasser |
| wärmend | kühlend |
| stark/statisch | fließend |
| fest | weich |
| intellektuell | intuitiv |
| logisch | kreativ |
| analytisch | ganzheitlich |
| wissenschaftlich | fühlend |
Die weibliche Energie wirkt kühlend und beruhigend auf das erhitzte Gemüt der Männer, welche in alten Erzählungen nach einem langen Tag der Stärkedemonstration und Jagd nach Hause kamen und sich an der Schulter ihrer Frau ausruhten.
Im Pentagramm mit den Elementen ist die Symbolik leicht erkennbar:
Die Kirche / Satanisten haben die Farben vertauscht (Pentagramm gedreht) um die Energie zu schwächen. Rot ist die niedrigst schwingende Farbe und steht für Sexualität und Satanismus. Sie wird heute falsch als die Farbe der Liebe interpretiert. Valentin sei Dank.
Grün ist die Farbe der Herzensliebe. Das Herzsymbol leitet sich von alten Abbildungen mit Efeuranken ab. Grün ist die mittlere Farbe des Regenbogens und die Farbe des Herzchakras (Anahata 
), welches ebenso der energetischen Mitte des Menschen entspricht. Es ist außerdem die wichtigste Farbe für die menschlichen Augen.
Hier ist auch das Zusammenspiel der Farben blau für das weibliche, rot für das Männliche und grün für die verbindende Herzensliebe ersichtlich:
from Lo spazio intermedio
(articolo pubblicato quasi contemporaneamente su L'isola di Ula-Ula.)
Medium è morto. Almeno per tutti quelli che non scrivono in inglese. La piattaforma a un certo punto ha iniziato a chiedere soldi. Non per la manutenzione della piattaforma stessa, ma per pagare chi realizzava i contenuti. In inglese, ovviamente. E neanche tutti, ma con criteri che non sono mai stati chiariti, almeno fino a che sono stato dietro alle e-mail che venivano dalla piattaforma. Certo, quello che scrivevo in questo attacco era vero nel 2020, e fondamentalmente mi pare che continua a essere vero ancora oggi. E per scrivere questo post, che è di fatto quello inaugurale sul mio arrivo qui su noblogo, sono andato a curiosare un po' proprio su Medium, scoprendo che dei blogger italiani, uno degli ultimi ancora presenti lì è l'amico Peppe Liberti con un post di ormai giugno. Onestamente, per come avevo intenzione di utilizzare Medium, abbandonare quel luogo internettiano non è di per sé un dramma, per cui ora che da Lo spazio intermedio mi sono spostato qui, su questa Isola di Ula-Ula, penso di proseguire con il programma che mi ero prefisso: recuperare, con le opportune modifiche, i post pubblicati su Medium e riempire l'isola di altri contenuti, cose di facile scrittura come per esempio i recuperi di vecchi post che la facevano da padrone sul mio account di Medium. Tra l'altro ho potuto importare non solo quanto pubblicato, ma anche quanto scritto in bozza nel precedente spazio, per cui potrei riempire questo noblogo con maggiore costanza rispetto a qua.name.
Per cui... Medium è morto. Lunga vita a WriteFreely.
#scrittura #fediverso #medium #writefreely
from نویساک
مدتی است ذهن مرا سخت مشغول کرده است. بیش از همیشه نیاز به آن را احساس میکنم. با اینحال، دقیقا نمیدانم چیست. به دنبال یک تعریف جامع و مانع هم نیستم. کافی است کمی مرا از بلاتکایفی دربیاورد، پس از آن قول میدهم هر کجا نیاز بود، آن را ویرایش کنم.
چشمانم داشت گرم خواب میشد اما ذهنم درون جلسه رواندرمانی امروزم میگشت. رسیدم به آن «فلسفی زیستن» چونان یک سبک زندگی، یک بینش، یک شیوه تفکر، و انتخاب. تناقضی که میان «فلسفی زیستن» و رفاه مادی و شغل پردرآمد وجود دارد. نقطه آغاز همین جاست. من میدانم که پرداختن به «چراهای» زندگی نیازمند زمان و تمرکز بسیار است، چنانچه پیگیری یک حرفه و شغل پردرآمد. از طرفی انتخاب یک راه، یعنی انتخاب نکردن راههای دیگر. با اینکه میبینم چگونه دل در گرو اندیشه فلسفی دارم، نمیدانم چطور میتوان فلسفی زیست. امروز بیتا برای من توضیح داد که این پرسش خود یک پرسش فلسفی است. فلسفه نمیتواند چیزی جدای از زندگی باشد.
من میبینم که دشوار است در مقابل سبک زندگی پرلذت اطرافیانم مقاومت کنم. اما اینکه چنین میلی وجود دارد، آن سبک زندگی را برای من موجه نمیکند. راستش من آدم لذت طلبی هستم، مشکل اینجاست که من پرتوقع ام. من به دنبال چیزی بیش از لذتهای زودگذر مادی ام. آنها کافی نیستند. یا دستکم، جنسشان با روان من جور نیست.
شاید چیزی که نیاز دارم خویشتنداری است. خویشتنداری در جهان ما چیست؟ برای شروع، یک مکث و درنگ. در جهان پرسرعت ما، کمی مکث برای درنگ، ممکن است اجازه دهد که به این پرسش بیاندیشم. خویشتنداری برای من چیست؟
from نویساک
میخواستم فقط از لازانیا و میز شام عکس بگذارم و بگویم که چه شب عاشقانهای از سر گذراندیم. ولی خب این همهی واقعیت نیست. البته شب بهغایت رمانتیکی بود اما باید توضیح بدهم که چگونه به چنین شبی رسیدیم.
به اشتراکگذاشتن تصاویر و کلیپهای عاشقانه در شبکههای اجتماعی، ژانر محبوبی است که مانند هر محتوای دیگری که در این فضا وجود دارد، قسمتهای نازیبای آن حذف شده است. گاهی آنقدر غیرواقعی به نظر میرسند که گمان میکنیم داشتن یک رابطه عاطفی و عاشقانه غیرممکن خواهد بود.
اما من ابایی ندارم از اینکه بگویم ما چقدر دعوا و جروبحث کردیم، چقدر ناامن شدیم، چقدر رنجیدیم تا بتوانیم حرف بزنیم یا چقدر سخت بود که بپذیریم نقاط ضعفمان شریکمان را ناامید کرده است. چقدر گریه کردیم و فکر کردیم ما هرگز نمیتوانیم عشق را تجربه کنیم. گمان میکردیم الگوی مسموم و بیمار رابطهی پدر و مادرمان قرار است تا ابد در زندگی ما نیز تکرار شود.
چقدر هنوز میترسیم. چقدر از آینده میترسیم.
ندیدم وقتی کسی درباره رابطه خوبش حرف میزند، ذکر کند که چقدر زمان گذاشته اند تا در آخر بفهمند که آتش همهی جنجالها از گور یک سوتفاهم برآمده است. اینکه بارها حس کردند که شریکشان زبان نفهم است یا از سیاره دیگر آمده. فکر کردند که نکند زمان و انرژیشان را بیهوده برای این رابطه گذاشته اند؟
اما، حسامالدین، همیشه به من تذکر میدهد که هیچ نیمهٔ گمشدهای وجود ندارد، ما خودمان تصمیم میگیریم چه کسی نیمهٔ گمشده ما باشد. این حرف را آویزه گوشم کرده ام. حتا وقتی راههای تماس و گپ را مسدود کرده بودیم، ته دلمان امید داشتیم که هنوز میتوانیم حرف بزنیم.
و گفتوگویمان به فرسایندهترین ساعتهای رابطه تبدیل میشد. با اینکه گمان میکردیم ما متفاوتیم و همیشه به گفتوگو گشوده ایم و آدمی همیشه باید انتقادپذیر باشد، با اینحال گاهی مانند دو کودک خشمگین سر یکدیگر داد میزدیم و گاهی ناسزا نیز میگفتیم.
روزهایی که آرام و بالغ هستیم، به یکدیگر اطمینان میدهیم که هرگز نمیخواهیم به یکدیگر آسیب بزنیم و در صورتی که احساس ناامنی کردیم، میتوانیم با یک پرسش ساده، منظور یکدیگر را روشن کنیم.
حالا میدانیم بهترین دستاورد رابطه ما تا اینجا این بوده است که جداشدن یک گزینهی روی میز نیست. یک رابطه خوب ساختنی است. اگرچه قرار نیست یکدیگر را تغییر دهیم اما هرکس مسئول بهتر شدن خودش است. تعهد برای ما خیانت نکردن نیست، بلکه تلاش برای صمیمیت و امنیت در رابطه است، از راه ِ گفتوگو، رشدکردن، و همدلی.
میدانم تازه مسیرمان را آغازیده ایم. اما سالی که نکوست، از بهارش پیداست!
*هر اپیزود در رابطهمان به گذشتن از یک بحران اشاره دارد. بحرانهایی که ممکن بود منجر به جدایی شود.
from Random Urge to Write Essays
I'm still here, still have no well-cooked essay to post though. I'll post one when I have some.