BlackRock és Vanguard. Ez a két “vagyonkezelő” cég minden iparág minden óriáscégében befektető, jelentős hányaddal, így bármelyiket befolyásolhatja. Kezdve a bigtech-től (fb, Google/Alphabet, Apple, Microsoft), az ipari (benne a bányászat és energia ágazat) és gyógyszeripari (bizony, minden méreggyárban benne vannak) és mezőgazdasági (és ezek közös metszetében az élelmiszeripari, úgymint Unilever, Mondelez, Nestlé, melyeknek a többi cég csak leányvállalata) – átfedéssel a gyógyszeripari Bayer, mely a mezőgazdasági GMO-s Monsanto tulajdonosa – cégeken át, a pénzügyi, banki szektorig és a médiáig (bizony, a mindenről hazudó agymosó ipar is az övék). És gyakorlatilag az egész ENSZ is a befolyásuk alatt van. Kik állnak ezen cégek mögött? Csupa sátánista szabadvakoló: mellékes érdekességképpen pl. Koponyák és Csontok társaságból pl. Clinton és Bush családok – bizony, ezek egy hajóban eveznek, nem ellenfelek –, de természetesen a legnagyobb részvényesek a pénz- és bankároligarchák, pl. Rothschield és Rockefeller családok, Morgan, Vanderbilt, Orsini, brit királyi dinasztia, stb. Keress rá alternatív keresőkben, ne az övékben. Hogyan tervezték és használták a kamupandémiát ürügyként az általuk minden áron megvalósítani kívánt új világrend és világkormány és totális kontroll érdekében? Ezzel foglalkozik ez az angol nyelvű összefoglaló cikk: Who runs the world? {Oldalmentés.} {Másik összefoglaló cikk angolul.}

Magyarul itt egy cikk ezekről a cégekről, csupán gazdasági szempontból.

Másik magyar nyelvű gazdasági szemszögű cikk.

45 perces angol nyelvű videó a Great Reset kapcsolatáról ezek monopóliumával.

---

“A tolerancia el fog érni egy olyan szintet, amikor az intelligens embereknek meg lesz tilva a gondolkodás, nehogy megsértse az idiótákat.” (Dosztojevszkij)(Fordította: M.T.)

“Die Toleranz wird ein solches Niveau erreichen, dass intelligenten Menschen das Denken verboten wird, um die Schwachsinnigen nicht zu beleidigen.” (Dostojewski)

“Tolerance will reach such a level that intelligent people will be banned from thinking so as not to offend the imbeciles.” (Dostoievski)

---

A PARTIR DE MAÑANA SE VACUNA TODA LA POBLACIÓN MAYOR DE 60 AÑOS

es urgente que se multiplique esta información

Los valientes se vacunan mañana lunes con la vacunación de la población mayor de 60 años en los vacunatorios seleccionados para los adultos A CORRER y avisar .

Les recuerdo dónde son los vacunatorios . * Zarzal: Tita Calvar y Juan GG
* Masó Andrés Voisín y Batalla de El Jigue * Corojo : Angel Verdecia *Canabacoa Luis A Turcios Lima * Podrío Ramón Paz * Providencia : José Martí * Frio de Nagua : Eugenio Cedeño y Rubén Batista * Caney Seremos como el Che * Sao Grande : casa de abuelos

El martes se vacuna en las Mercedes : SB Josué País Y SB Ariel Hidalgo

OJO: hay que asegurar que vallan y TENER EL CONTROL POR VACUNATORIO DE QUENES SE VACUNARON , POR LO QUE LOS RESPONSABLES DESIGNARÁN UNA PERSONA A PARTIR DE MAÑANA PARA QUE LLEGUE LA INFORMACION A LA DME Y ENTRAR LOS DATOS EN LA WEB DE SALUD.

Deben aprovechar y vacunarse ahora porque con los estudiantes no puedes ser ya que no es la misma vacuna

Test Embedded Images

系统要求上传文件，他死活不给。过了一天了，忽然说要加急。 你加急？人家昨天问你的时候，你怎么不发？还好意思说别人？

后续：发的文件是错的。

از دوران دبستان جمله‌نویسی‌م خوب نبود. اکنون هم خلاقیت‌م در این زمینه چنگی به دل نمی‌زند. کافیست کسی بگوید با فلان واژه‌ها جمله بساز، یک آن سکوت سنگینی در ذهن‌م حکم‌فرما می‌شود با پس‌زمینه‌ی صدای جیرجیرک‌ها. اما همیشه چند واژه هستند که مانند برچسب‌های شبکه‌های اجتماعی همیشه داغ اند. کافی است یک جایی تصادفا آن را ببینی یا در پس‌زمینه به نحوی وارد یکی دوتا از حواس بشوند. در کسری از ثانیه ذهن را پر از هیجانات و خاطرات و جملات قصار می‌کنند. چنان فشاری می‌آورند که از توان خارج است. آنگاه حتا زمان کم می‌آید برای به زبان آوردنشان. این ناتوانی در جمله‌نویسی آن‌جا هم کار دست‌م می‌دهد.

ماجرای دست‌اول این روزهایم، نابسامانی‌ کبدم است. همین یک تکه عضو، که کوچک هم نیست، خواب و خوراک‌م را به دقیق‌ترین معنای آن از من گرفته اند. اما اوضاع جایی بیخ پیدا کرد که بعد از ۴۲ روز ناخوشی و نیافتن علت این درد و کوه اضطراب‌هایی که غوز بالای غوز فشار روانی‌م بودند، واژه‌ی رماتیسم سروکله‌اش پیدا شد.

با خوش‌رویی تمام به آخرین شوخی‌های ردوبدل شده بین من و پزشک خنده‌ای کردم، و از مطب خارج شدم. از پله‌ها که پایین می‌آمدم اولین جملات بالا آمدند: نمی‌خواهم تنها باشم، من الان نمی‌خواهم تنها باشم. چرا کسی نیست که مرا به آغوش بگیرد؟

از ساختمان خارج شدم، سیگار را روشن کردم. چیزی باید جلوی فوران سیل‌آسای هیجاناتم را می‌گرفت. جمله‌ی بعدی: او هم ۲۸ ساله بود که بیماری رماتیسم‌ش را تشخیص دادند. مادرم را می‌گویم.

سوار تاکسی شدم. دفتر کوچکم را باز کردم و نوشتم:

اگرچه عموما در جمله‌سازی با واژه‌ها ناکام ام، ولی با «رماتیسم» یکی دوجمله که سهل است، می‌توانم یک کتاب بنویسم. اگر پا فراتر نگذارم و جهان را درون آن نریزم و تبیین نکنم. یک شکم سیر می‌خواهد، یک برج عاج و ذهن متوهم (که این آخری فقط در چنته‌ی امثال من پیدا می‌شود). به آن «ایسم» آخرش دقت کنید.

من ۷ ساله بودم که مادرم مریض شد. از آن روز تا آخر عمر کوتاه‌ش، روزانه ناشتا یک عدد واژه‌ی رماتیسم مصرف کردیم. دورچین ناهار و شام‌مان هم رماتیسم داشتیم. از خانه که بیرون رفتیم هم زنگ می‌زدیم سراغ رماتیسم را بگیریم. این مادرم نبود که رماتیسم داشت، زندگی ما دچار همان رماتیسم مفصلی بود. غروب ۱ بهمن ۱۳۹۸ رماتیسم با حیله‌های گوناگونی که سوار کرده بود، پیروز شد. ما داغ‌دیده بازگشتیم. گمان می‌کردیم لااقل آن بیماری شوم التهاب‌آور را همراه با مادرم در دل خاک سرد دفن کردیم.

بعد از یک سال‌ونیم تلاش برای بازگشتم به زندگی سابق، روزهایی که کم‌وبیش به زندگی‌ام دستی می‌کشیدم، دردی احساس کردم. جسم تیزی زیرقفسه‌ی سینه سمت راستم را می‌کاوید. یعنی این تصویری بود که از آن درد داشتم. و این آغاز ۴۲ روز پیش است. روزی که به ذهن‌م خطور نمی‌کرد که ممکن است دوباره به واژه‌ی رماتیسم ختم شود.

(احتمالا ادامه دارد)

Z组工作群本来没信息的，非要发“X老师，请问明天开周会吗”，你是不是傻

A部门的副主管Q又在张口就来：H没给数据。 H：昨天发给Y主管，你内部不流转，我也控制不了。（扔出聊天记录“已读”截图） Q：Y很忙，且不懂业务。 H：也没指望过谁啥都懂。你也不用替Y找补。不懂的总可以转给别人问一问呗？

Dr. Robert Young: Scanning & Transmission Electron Microscopy Reveals Graphene Oxide in CoV-19 Vaccines. {Mentés1} {Mentés2}

Raster- und Transmissionelektronen-Mikroskopie enthüllen Graphenoxid in CoV-19-Impfstoffen. {Mentés1} {Mentés2}

#grafen #nanotech

---

ความเห็นเกี่ยวกับ Haskell

ผมเพิ่งเคยลองเขียน Haskell นิด ๆ หน่อย ๆ เรียกว่ายังรู้เรื่องก็ได้แต่อยากบันทึกความคิดของตัวเองไว้ จะผิดถูกอย่างไรก็เรียนเชิญอภิปรายได้เลยครับ

ผมมองว่าคุณของ Haskell มันทำให้ programmer เห็นได้ชัดว่า function ไหนไปยุ่งกับ IO หรือ database และ function ไหนไม่ยุ่ง

ถ้าเขียน Python ดูเผิน ๆ ไม่ไล่ดูเนื้อ function ทั้งสองแบบมันก็หน้าตาเหมือนกัน

พอเห็นได้ว่ามันต่างกัน ก็อาจจะคิดขึ้นมาได้ว่าควรเขียน function ที่อิสระจาก IO จาก database ให้มาก เพราะพวกนี้เขียนง่าย test ง่ายทั้ง auto ทั้ง manual ทำ hot reload ก็ง่าย

แต่คนที่สำเหนียกไม่ได้ก็มี เช่น (ผมเอง) ทำไปทำมามี monad กระจายไปทุก function

แอปหรือบริการออนไลน์มักจะมี database หรือไฟล์ก็ตามไว้เก็บค่าหรือสถานะต่าง ๆ เช่น จำนวนวัคซีนที่ยังไม่ได้มีคนจองของแต่ละโรงพยาบาล แล้วก็เป็นเรื่องธรรมดาอีกเหมือนกันที่ค่าที่ว่าจะถูกแก้ เช่น พอมีคนจองวัคซีนไปแล้วก็ต้องไปแก้จำนวนวัคซีนทีเหลือให้มันลดลง

เวลาอ่านเจอว่าหลีกเลี่ยงโปรแกรมที่รันแล้วมี side effect มันชวนให้เขาใจผิดได้ ผมอยากจะเรียกว่าจัดโปรแกรมให้มีระเบียบก็พอ

จากความเข้าใจบ้าน ๆ ของผมในยุค 80s 90s คนก็ใช้ dBASE เป็นการบังคับจัดให้เป็นระเบียบระดับนึง ข้อมูลทั้งหมดเป็น table ที่เอาใส่ไฟล์ .dbf ไว้ โปรแกรมที่จะเขาไปอ่านไปแก้ข้อมูลอยู่ใน .prg แยกกันอย่างชัดเจน

ปลาย ๆ ยุค 90s คนเริ่มนิยมใช้ database ที่รันต่างหากเป็นอีกโปรแกรมเลย แล้วแอปก็รันแยกต่างหากแล้วสื่อสารส่งข้อมูลกันข้าม process หรือกระทั่งผ่านระบบเครือข่าย พวกนี้ใช้ Visual Basic หรือ Delphi หรือ Tcl/Tk อะไรก็ว่ากันไป ไป แล้วไปต่อกับ Oracle หรือ SQL Server อีกที จะว่าคู่ขนาดกับเครื่องมือพวกนี้ทางค่าย NeXT ซึ่งถูก Apple ซื้อไปทีหลังเขาก็เอาความคิดแบบ MVC มาใช้แล้ว ตั้งแต่ยุค 80s แต่ถ้าสืบสาวไปไปจริง ๆ จะไปถึง Smalltalk-79 จาก Xerox ในยุค 70s แต่ว่าแถวบ้านผมยังไม่ไม่ใช่เทคนิคที่เป็นที่นิยม NeXT computer ผมได้แค่ไปลูบ ๆ เครื่องตัวโชว์

ยุคต่อมาจาก Visual Basic ก็ทำเป็นเว็บจะเอา Perl เขียน หรือใช้ PHP หรือใช้ ASP เขียน โครงสร้างยังเหมือนเดิมคือแบ่ง database ไปไว้เป็นบริการนึง แอปอีกบริการนึง แล้ว code ในแอปก็จะเห็นได้เลยว่าส่วนไหนเอาไว้แก้ข้อมูล เพราะในยุคนี้จะเห็นเลยใช้ภาษา SQL อยากดูว่า code ส่วนไหนแก้ข้อมูลก็หาคำว่า INSERT หรือ UPDATE ก็เจอแล้ว มันก็เป็นระเบียบขึ้น ยุคนี้ข้อดีคือ data อยู่เป็นที่ ส่วนที่กระจัดกระจายออกไปก็มันจะเป็น data อายุสั้นที่อายุมักจะไม่เกิน 10 วินาที

mrbs สำหรับผมเป็นตัวแทนของยุค 2000s เลยนะสำหรับผม เป็นโปรแกรมจองห้องโรงแรมมันก็คล้าย ๆ จองวัคซีนนะ อาจจะซับซ้อนกว่าด้วยซ้ำ เขียนด้วย PHP

โปรแกรมจัดระเบียบส่วนที่แก้ค่าต่าง ๆ อย่างชัดเจนคือ พวกที่แก้ database อยู่ในไฟล์ที่ลงท้ายด้วย _handler.php ข้างในก็มี code สร้าง SQL มีคำสั่ง update ไม่ได้แสดงผลอะไรออกมา ส่วนไฟล์ที่ชื่อคล้าย ๆ กันแต่ไม่มี _handler ลงท้าย พวกนี้ก็เห็นคำสั่ง SELECT ข้างในแล้วก็ไปเรียก code ที่สร้าง HTML อีกที

ยุค 2000s ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนทำแอปออกมาแล้วจะเป็นระเบียบแบบ mrbs ต้องอาศัยการวางโครงสร้างที่ดี กระทั่ง mrbs ยังจัดระเบียบให้มีสัดส่วนให้มากกว่านั้นได้อีก

ทำให้มี framework ที่ดังขึ้นมาในยุค 2010s คือ Ruby on Rails เอาแนวคิด MVC มาใช้ซึ่งเจ้าอื่นเขาก็ใช้มาตั้งแต่เริ่มยุค 80s หรือก่อนนั้นแล้ว

Ruby on Rails ตัวอย่างจาก code ของ Mastodon ส่วนที่แก้ค่าต่าง ๆ ก็อยู่ใน model แยกเป็นเรื่องต่าง ๆ มี user post แต่เรียก status เป็นต้น

นอกจากเรื่องประสิทธิภาพเวลารันแล้ว พวกแอปหลัง 2010 มีประเด็นที่ต้องจัดการคือ แอปบน smart phone; แอป web browser แทน server; โปรแกรมซับซ้อนแยกออกมา test เฉพาะส่วนยาก ไม่ว่าจะ automated test หรือ manual test

สามเรื่องนี้ผมมองว่าเกี่ยวกัน ยุคต้น ๆ 2000s ใช้ http เป็นหลัก ระเบียบในการเปลี่ยนค่าคือ ทั้งหมดอยู่ใน database กลาง กับ session db ซึ่งอาจจะเป็น file หรือ database อีกตัวที่เน้นใช้ RAM ส่วนตัวแปรยิบย่อยที่ใช้งานระหว่าง HTTP ทำงานมันก็จะถูกไปในการเรียกครั้งเดียว

แต่พอมาทำแอปบน smartphone และบน web browser ตัวแปรบางตัวอาจจะอยู่ไปเลยทั้งวันก็ได้ หรือหลายวันก็ได้ แต่ว่าตัวอย่างนี้คงใช้กับพวกเว็บลงทะเบียนไม่ได้แล้ว เพราะเว็บลงทะเบียนควรจะลงเสร็จใน 10 นาที ส่วนของเว็บลงทะเบียนที่ต้องมีโปรแกรมบน web browser บ้างเช่น ถ้าเลือกสัญชาติเป็นกัมพูชาหน้าจอก็จะให้กรอกเลข passport แทนเลขบัตรประชาชน validator ก็ต้องเปลี่ยนให้ใส่ตัวอักษรโรมันได้ แทนที่จะเป็นตัวเลขอย่างเดียวแบบเลขประชาชน แต่ถ้าแอปเป็นอย่างอื่น เช่น ตลาดหุ้น คลาดสินทรัพย์ดิจิทัลต่าง ๆ มีกราฟมีราคาพวกนี้บางคนก็เปิดทิ้งไว้เป็นวันเป็นสัปดาห์เลยก็ได้ และสถานะมันก็เปลี่ยนไปตลอด จะมาหวังทำแบบสมัยที่เว็บโหลดมาทีละหน้าแล้วล้างสถานะไปหมดไม่ได้แล้ว

ทางด้าน backend ก็มี business rule หลาย ๆ อย่างที่แยกออกมา test ได้โดยที่ไม่ต้องไปรันกับ database หรือเว็บ แต่ถ้าไม่แยกออกมาแต่แรกต้องเรียกจาก controller หรือใน http handler แบบแยกไม่ออกก็กลายเป็นยากไป

พอมีความจำเป็นต้องแยกส่วนที่ว่าไม่ต้องไปรันกับ database ก็ได้ อันนี้ functional programming ก็กลายเป็นสำคัญขึ้นมา จริง ๆ แล้วก็เป็นเรื่องเก่า บางคนบอกว่าเก่าจนถึง 1920s ด้วยซ้ำ

ความคิดส่วนหนึ่งของ function programming คือการแยก pure function ออกมา พอเป็น pure function นี่เรา test ได้เลยทั้ง auto ทั้ง manual ไม่ต้องเอา database ใส่

ทั้ง Lisp ทั้ง Clojure ส่วนเด่น ๆ คือมันแถม immutable data structure มาให้ด้วย อันนี้ก็ทำให้เขียน pure function ง่ายขึ้น ไม่ต้องแก้ data structure ก้อนเดิม สร้างก็ใหม่ได้ได้เรื่อย ๆ โดยที่ไม่ได้ช้าหรือกินที่มาก

แต่ถึงอย่างนั้น data structure ที่ว่าก็เอาใส่ภาษาอื่นก็ได้ เอา JavaScript ก็ได้ เอา Ruby ก็ได้

OCaml หรือภาษาตระกูล Meta-Language ทั้งหมด เท่าที่ผมเห็นคือทำได้หลาย ๆ อย่างแบบ Lisp มี data structure แบบเดียวกันเลย แต่ว่าใช้แบบ static-typing ได้ วงเล็บน้อยลง ผมเดาว่าคนคงจะบ่นเรื่องนี้เยอะ

ส่วน Haskell ส่วนที่พิเศษคือ ปกติ Lisp กับ OCaml นี่เวลาเขียน pure function นี่ programmer ก็ต้องดูเอาเองว่ามัน pure หรือเปล่า แต่ Haskell นี่บังคับ pure แต่ในความ pure ผมดูคร่าว ๆ มันก็จะมีสองแบบคือ function ที่รับค่าเข้าไปธรรมดา กับ function ที่มี monad อย่างหลังนี่ถ้าไปยุ่งกับ database หรือ IO หรือ State ก็จะกลายเป็นว่ามี monad ขึ้นมา

การแยก pure function ออกมาผมมองว่าพอเอาไปใช้กับ MVC แบบใน Ruby on Rails ผมเห็นว่ามันทำให้จัดระเบียบข้อมูลกับฟังก์ชันได้ดีขึ้นไปอีกขั้น ซึ่งตัวที่ผมเห็นว่าขนาดแนวคิดเรื่อง MVC และ pure function ให้เข้าได้ได้ดีเลยคือ re-frame บน Clojure ขึ้นมา ก็เป็นการบังคับหรือกึ่ง ๆ บังคับให้ใช้ pure function มากขึ้น และแยก data ออกมารวมศูนย์กันเป็นสัดส่วน ข้อดีนอกจากจะ test ง่ายแล้ว ก็ทำ hot reload ง่ายขึ้นด้วย นอกจาก re-frame แล้ว Elm ก็น่าจะคล้าย ๆ กันแต่ผมยังไม่เคยใช้

สรุปว่าที่เล่ามาทั้งหมดการเขียนโปรแกรมตั้งแต่ 30-40 ปีทีแล้วจนถึงเดี๋ยวนี้ สิ่งที่ผมเห็นหลัก ๆ เลยก็คือการจัดระเบียบให้ data กับ function มันแยกกันเป็นสัดส่วน

ป.ล. ตรงไหนงงหรือว่าผมเขียนผิด ถ้าหากแจ้งมาจะขอบคุณมากครับ

Away, who may (instructions for a possible end)

Drink in / pass out (get high and/or manipulate the language)(so you forget those beauties)

Lay down / keep up (don't know if I can do it – unquote, deny, fall asleep)

Astray, I say:

] the eyes of a white dog in the summer heat

thoughts of a (possible) me

[pass out? don't wake

C部的D到我办来找Z聊天。

D：多亏了H和Z二位撑起部门的运行blabla……

H：你快闭嘴吧。那时候你前任W离职都过了一个多月了，你也不改好角色权限，导致你部的事要给我代办才通过了。你这不以为耻反以为荣？

D立马闭嘴溜了。

笑死我。

از زمانی که نابالغ بودم، برای فرار از جهانی که گویا به تلخی تجربه می‌کردم، به خیال‌پردازی پناه می‌بردم. خیال‌بافی همیشه نقش پررنگی در روزمره‌ام داشت. این افسردگی بود که این قدرت شگفت‌انگیزم را از چنگم ربود. با گذشتن از دوره‌ی نوجوانی نسبتا اندهناکم، آزادی فردی‌ام به مرور بیشتر می‌شد. دیگر همان اندک مراقبت هم وجود نداشت. من مانده بودم با مجموعه‌ی عجیب و خوشایندی از تصورات کودکی‌ام که توشه‌ی مسیر پرتلاطمم می‌شد. تا زمانی نظریات خامم را به روی جهان می‌انداختم. کمبود ظرافت و دقت در نگاهم، نقص نظریاتم را می‌پوشاند. البته که پوشاندنی نبودند. مانند کِشی که بسیار کشیده باشید، جایی نهایتا رها می‌شوند و محکم به سروصورتم می‌خوردند. خشمگین می‌شدم. حالا نوبت آن بود که واقعیت را در قالب‌هایم بچپانم. و نشد. و کار بالا گرفت. دریافتم دنیای واقعی شباهتی به خیالاتم نداشتند.

خیالاتم بسیار نازک و آسیب‌پذیر بودند. تاب آن را نداشتند که به چیزی آلوده شوند.

پاره شدند یا دریده شدند.

و از یک روزی به بعد دیگر نمی‌توان خیال بافت. آنها مال اینجا نیستند. اصلا اگر بتوان گفت می‌توانند باشند!

یک روزی از آنها دست کشیدم. چون یا آلوده و بیمار شده اند، یا غیرواقعی بودنشان توی ذوق می‌زند.

از آن زمان این احساس تنهایی به سراغم آمد. پیش‌تر هم بسیار تنها بودم، با اینحال چنین رنجور نبودم.

«چینی نازک تنهایی» ترک که بردارد، دیگر نه تنها ای، نه تنها نیستی. و همه‌ی مسئله همین است.

همچون برگزاری یک آیین قدیمی که دستورکار مشخصی دارد که طی سالیان سال با وسواس خاصی تکرار می‌شود. هرچند مانند هر مراسم دیگری در گذر زمان تغییراتی می‌کند، شکل آن ساده‌تر یا پیچیده‌تر می‌شود. خوانش‌های مختلف از باور پشتیبان ِ آن، آیین را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. باور ِ«آسیب به خود و دیگری» نیز زاینده‌ی الگوی تکراری رفتار من است. این باور به راه‌های گوناگون، تمام سالها، هر روز و هر لحظه از زندگی‌ام آیین‌ خود را برگزار کرده است.

سالها می‌گذرد و این آیین تعصب‌آلود بیشتر در گوشت و پوست و استخوانم رخنه می‌کند؛ این آیین آمیخته با خشم از دیگران. با گذشت همه‌ی سالها و پس از تکرار هزارباره‌ی آن آیین است که خاستگاه آن گم می‌شود. البته پرسش از خاستگاه آن نیز امر پیشرفته‌ای است. چرا که دریافته ام که آن باور پشتیبان امری ممکن است. قدمی پس‌تر از وضعیتی که باور را همچون هوا تنها می‌بلعیدم و در مقابلش سر تعظیم فرومی‌آوردم.

تنها یک لحظه آشکارا تناقض‌آمیز وجود دارد. لحظه‌ای که اسارتم به دست خشم به نهایت خود می‌رسد که به‌سان دیو ِ درنده‌خویی از هیچ حمله‌ای به خود و دیگری فروگذار نیستم. برای حمله به دیگری به نابودی خودم چنگ می‌اندازم؛ خودکشی! این آن مراسم خونینی است که به ارث برده ام.

ابتدا گمان می‌کنم فعل خودکشی تنها رفتار آسیب‌زا و آسیب‌زننده است، از آن دست می‌کشم. درست لحظه‌ای که درمیابم دست دیوَم را خوانده ام و پیروز نبرد ام، تمام گذشته‌ام برگ دیگری را رو می‌کند. از تک‌تک لحظاتش خون می‌چکد. تمام ابعاد زندگی‌ام، روابطم، علاقه‌مندی‌ها و امیالم باظرافت تمام قربانی این مراسم بوده اند. حتا پاک‌ترین نیت‌هایی که می‌شناختم و غریزی‌ترین خواهش‌هایم ترجمه‌ی خشم نپرداخته‌ام بوده اند.