پردهٔ اول

بازیگر با لباسی از آب چشم، از ابری سیاه به پایین می‌بارد. صدای باران. در ناودانی زنگ زده فرو می‌رود و می‌ریزد روی صحنه. در پس زمینه خدا نشسته شبیه به داوود پیامبر در وقت آهنگری و دارد آهن می‌بافد. صحنه تاریک می‌شود. نور روی بازیگر قفل شده و او شروع می‌کند:

آدم‌ها همیشه اونی که خوبه رو زیر پا له می‌کنند.

#کار اداری یا دولتی یک حقوق ثابت بهت می‌ده. درعوض زمان، انرژی، خلاقیت، شادی، سلامتی و در کل هرچیز خوبی که داری رو ازت می‌گیره.

دلتنگم برای تک تک روزهای زندگیم که گذشت و دیگه بر‌نمی‌گرده. روزهایی که در این جبر جغرافیا بر باد رفت.

بلاگ من مثل اون دوست قدیمی ای می‌مونه که هروقت دلم از عالم و آدم می‌گیره میام براش درد و دل کنم.

هرازگاهی به خودم میام و می‌بینم کلی چارچوب به دور خودم ساختم. خودم رو محدود می‌کنم برای چی؟ نمی‌دونم!

خودگویه، تک گویی یا مونولوگ یکی از شگردهای ادبیات داستانی و هنرهای نمایشی است که در آن شخصیت داستان یا گوینده،

آدم ها هروقت عزیزی را از دست می دهند، با جمله هایی مانند “راحت شد!” یا “الآن جای بهتریست!“