تنها

دلتنگم برای تک تک روزهای زندگیم که گذشت و دیگه بر‌نمی‌گرده. روزهایی که در این جبر جغرافیا بر باد رفت. پرم از حسرت شدنی هایی که برای من هیچوقت نشد. تمام آرزو هایی که در نیازهای اولیه زندگی خلاصه شد. به خودم می‌گم به اندازه آرزوهات تلاش نکردی! در جواب بهم می‌گه: مگر دیگرانی که به آرزوی‌های من رسیدند، به اندازه‌اش تلاش کردند؟ همه از فرصت های برابر برخوردار بودیم که من استفاده نکردم؟ آیا توانش رو داشتم و نکردم؟ اصلا بیشتر یعنی چه؟ چقدر؟ تا کجا؟ تا کی؟ با چه معیاری؟ تا چه حد و مرزی؟ سکوت...

#خودگویه

Licensed under CC BY-SA