اول هفته بود که برای بینایی سنجی به کلینیک رفتم تا مجدداً شماره‌ی چشم‌م اندازه گرفته شود و عینک جدید را مطابق شماره چشم جدید بگیرم. بلافاصله بعد از بینایی‌سنجی، رفتم که عینک را سفارش بدهم. پسر جوان و خوش‌برخورد و حتا جذابی مسئول بود. ابتدا باید قاب/فریم را انتخاب می‌کردم. گفتم: از بین ارزان‌ها، چیزی بدهید که مرا عصبی نشان ندهد. بی‌درنگ پاسخ داد: خب هستید!
من خنده‌م گرفت. پرسیدم من عصبی ام؟! (در حالی که لبخند گشادی می‌زدم). پاسخ داد: دیگر نه!
آن روز گذشت. من ناخوش شده بودم. من استرس‌های کوچک اما زیادی دارم، مثل هر آدمی، با این تفاوت که صورت‌م رازهایم/غم‌های را زود فاش می‌کند. من غمگین ام. حتا درحالی که مسیری را پیاده و تنها می‌روم، تلاش کردم صورت‌م بی‌حالت یا کمی بشاش باشد، اما به جای اینکه واقعا حس خوبی بگیرم، از این «ادا» حالت تهوع گرفتم. ابروهای من برای گره خوردن اند.
امروز مجدداً به کلینیک سر زدم تا عینکی که سفارش دادم تحویل بگیرم. اینکه قرار بود با یک آدم جدید دوباره سلام علیکی کنم، نیک بود. سرحال بودم. پسرعینکی هم خوب مرا تحویل گرفت و اصطلاحاً تیکی هم زدیم، لبخندی زدیم و رفتم. می‌دانم راه‌م باز هم به آنجا خواهد افتاد. خوش‌م می‌آید. اما در همان لحظه به طور خاص، پس از آن حس غریبی دارم. استرس می‌گیرم، برایم عجیب است، غریب است. من عادت ندارم کسی مرا ببیند.
نمی‌دانم چه کنم؟ نزدیک شوم یا دور؟ من چه نِمایی برای آن آدم‌های آن بیرون دارم؟ من واقعا از آن بیرون بریده ام. من یک موجود پراکنده، اما محدود، درون یک چیزی هستم. من یک بیننده، شنونده و ... هستم. اما خودم، گویا، نه دیده می‌شوم، نه شنیده و ... .
با آن پیرمردی که گاهی در آسانسور ادبیات است و بسیار شیرین، که اسم‌ش را به یاد نمی‌آورم، گاهی سلام می‌کنم و نیز امروز، پاسخ‌م داد، حتا حال‌م را پرسید و پرسید کجا می‌روم. بهترین لحظه‌ی چند روز اخیرم بود. او شیرین است و وقتی او که شیرین است مرا ببیند، همه‌چیز شیرین است.
تا اینجا همه چی عادی بود، به جز گفت‌وگوی‌م با پسرعینکی، که پس از مدت‌ها تازگی ترسناکی داشت.
آخر شب، با یک آدم جدید که در یک گروه کتابخوانی آشنا شدم، گپ زدم. البته چون او مسئول گروه است، سوالی داشتم. اما گپ اندکی بیش از یک سوال و جواب ساده بود.
آرزومی‌کنم دیگر تکرار نشود.
من مدتهاست که به تنها بودن عادت کرده ام. این آخری، خودم حال خودم را می‌پرسم، خواب شب گذشته را برای خودم تعریف می‌کنم و خودم تفسیر می‌کنم. اتفاقات جالب روز را بازگو می‌کنم و خودم هیجان زده می‌شوم. حتا واقعا می‌زنم زیر خنده! همهی اینها اتفاق می‌افتد و من غمگین نیستم! من بخاطر تنها بودن‌م غمگین نیستم. کاملاً با آن خو گرفته ام. آرام ام، می‌توانم روی چیزی تمرکز کنم. حوصله‌ی آدمها را ندارم و به راحتی می‌توانم ندیده‌شان بگیرم. می‌توانم حرف نزنم، و از سکوت نَمیرَم. اما وقتی به من توجه می‌کنند و مرا می‌بینند، وحشت می‌کنم. اگر بدون اجازه‌ی من پا فراتر بگذارند، عقب می‌روم. من در همهی عمرم، تنها یک دوست داشته ام، حرف‌هایم با او نیز آبکی شده است.
من آشفته نیستم، اگر کسی تلاش نکند مرا آشفته کند.
من واقعاً چیزی را بدست آورده ام که به گمان‌م سالها منتظرش بودم، تنهایی، به دور از هیاهو. چه کارآمدی ِ من، چه آرامش‌م، همین جا است.
[این تنهایی ربطی به فلسفه ندارد. شاید مربوط به شخصیت من باشد.]
[می‌دانم اینها به کسی ربطی ندارد.]