چه دردیست در میان جمع بودن
ولی در گوشه‌ای تنها نشستن
.
برای دیگران چون کوه بودن
ولی در چشم خود آرام شکستن
.
برای هر لبی شعری سرودن
ولی لب‌های خود همواره بستن
.
به رسم دوستی دستی فشردن
ولی با هر سخن قلبی شکستن
.
به نزد عاشقان چون سنگ خاموش
ولی در بطن خود غوغا نشستن
.
به غربت دوستان بر خاک سپردن
ولی بر دل امید به خانه بستن
.
به من هر دم نوای دل زند بانگ
چه خوش باشد از این غم‌خانه رستن
#قمیشی
#مود
Licensed under CC BY-SA
