วันนี้อยู่ดีๆก็มีเรื่องเฟลเข้ามาในหัว อยู่ดีๆก็ดิ่งลงไปเลยแบบไม่รู้ตัว รู้แต่ว่าไม่อยากอยู่แล้ว แบบนี่เราอยู่ไปทำไมหรอทุกวันนี้ อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ เหมือนคนไร้ตัวตน เรามีตัวตนแค่กับครอบครัว เพื่อนก็ไม่มี เพราะทิ้งเพื่อนไปหมดแล้ว เสียใจเนอะ เสียดายด้วย ไม่น่าเลย ก็เลยหาเพลงร็อคๆฟัง เพราะเวลาเครียดทีไรก็มีเพลงที่ช่วยได้ เพราะว่าตะโกนก็ไม่ได้ ขว้างของอะไรก็ไม่ได้ ทำได้แค่ร้องไห้ระบายคความรู้สึกแค่นั้น โคตรทรมานเลย พึ่งเข้าว่าคนซึมเศร้านี่มันดิ่งขนาดนี้เลยหรอวะ แต่คือเราก็ช่วยคนที่เป็นซึมเศร้าเต็มที่ละป่ะ สุดความสามารถแล้ว และก็เหมือนเค้าเอาความรู้สึกเรามาล้อเล่นอีกตะหากอ่ะ ไม่ไหวจริงๆว่ะเลยต้องถอยห่าง เฮ้อออออ ละก็โชคดีที่มีหอวังซิสเตอร์เข้ามาเยียวยา ดูแล้วอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย โล่งไปหนึ่งวัน แต่ไม่รู้นะว่าวันนี้จะได้นอนกี่โมง เพราะว่ากินชาเย็นไปอีกแล้ว วันนี้ไปหาหมวยมา ไปเอาไส้กรอง miband2 ละก็ถุงเท้าเอลโม่มา พอไปนั่งmezzo ก็อดคิดถึงน้องไม่ได้เลยว่ะ แบบ คิดถึงแววตา รอยยิ้มจากสายตาของเค้า เสียงของเขา การกระทำที่ดูน่ารักนุ่มนิ่มไปหมด เฮ้ออ แต่เค้าก็เด็กกว่าตั้ง9ปีแหนะ เมื่อวานก็เลยได้รู้ว่าเค้าเกิด 10/11/2004 คือเด็กน้อยมากเลยน้องเอ้ย แต่ก็คือเราแค่อยากคุยอยากดูแลอ่ะ ไม่ได้อยากเป็นแฟน เรียกว่าไงดี เอ็นดูน้องอ่ะเนอะะ แบบเค้าก็มีความหมวย (อีกแล้ว 55555 ) อยากคุยแต่เขินชิบหาย ไม่เคยเขินขนาดนี้มาก่อน แต่บางครั้งก็รู้สึกรุกแรงไป น้องเกร็งเลย เฮ้อ อยากคุยเก่งกับเค้าบ้าง อยากชวนน้องคุยเรื่อยเปื่อย อยากสนิทกับน้อง ทำไงดีล่ะ คิดถึงจุง รอคอยวันพุธหน้าไม่ไหวแล้วน้า